Nooit méér rust gevonden
dan in wind door broze bladeren
die weten dat het einde komt
en daarmee kunnen leven
in vrede

Nooit méér tijd verloren
dan in water dat z'n weg vindt
dwars door komen gaan en komen
en dat stil aanvaardt
met gratie

Nooit méér losgelaten
dan in jouw zachte ogen
die langs en over door me keken
en helemaal niks vonden
dan al het goede

Nooit méér weggedreven
van mogelijke vormen
dan in de verste uithoeken
van helderheid en liefde
in één mens opgelost

Nooit méér stilte
die alles onverwacht omarmde
op een doordeweekse namiddag
Het was iets over drieën
en de tijd stond stil