Ik lik mijn wonden en de meester
kijkt toe hoe ik mijn wonden lik
Ze doen steeds minder pijn, genezen
en zelfs de grootste wond, het ik
is allang geen wond die gaapt meer
Soms valt er zout in, dat doet pijn
Zo pijnlijk als het ooit geweest is,
zo pijnlijk kan ik niet meer zijn

Ik lik mijn wonden bij de meester,
ik toon mijn wonden aan het licht
De wind blaast alle wonden droog
en kort daarna vallen ze dicht
Hier en daar nog littekens,
herinneringen aan een wond
De meester kust me van een afstand
liefdevol vol op de mond

Ik lik mijn wonden, zegt de meester
en hij belooft me beterschap
Ik laat me alles door hem zeggen,
vooral als ik het niet meer snap
Ik laat de meester alles helen,
zijn liefde is nooit één dag moe
Ik laat de liefde van de meester
in alle cellen van me toe