De meester houdt zijn mond
in honderdduizend zinnen
dacht ik hem te horen
ergens diep van binnen
Ik dacht ik dacht ik dacht,
ik dacht hij zit te fluisteren
En als ik niks verstond
dan ging ik harder luisteren

Ik dacht ik dacht ik dacht,
ik kom er nog wel achter
Hij zegt natuurlijk wel wat,
alleen een beetje zachter
Maar de meester houdt zijn mond,
terwijl ik hem hoor praten
Kijk hem daar zitten, groot en stil,
door elk geluid verlaten

De meester heeft een mond,
een mond die niet kan spreken
De stilte heeft hem diep omarmd,
hij kan haar niet meer breken
De meester is zo stil,
zacht kijkt mijn hart naar hem
En ik hoor overduidelijk
de liefde in zijn stem