Eigenlijk om alles...

De sneeuw
die zo wit en stil is
en mijn lawaai weerspiegelt
Mijn vader
die al weer zeven jaar
en nooit hier geweest lijkt te zijn
Mijn moeder
die nog maar pas
en toch al weer zo vreselijk lang
Die muziek, die stem, die piano, die fluit
gewoon alles bij elkaar
M’n lief
die zo hard mijn hart,
zo zacht onbereikbaar
en mij eraan herinnert dat we alleen zijn

Eigenlijk om alles…

De zondag
waar ik vroeger al geen raad mee wist
Zo leeg, zo kaal, zo tussenin
De kilte
in mensen om me heen
in mezelf
En dan die momenten
waarop alles wegvalt
Genadeloos
Genade
en die muziek, die stem, die piano, fluit
Gewoon alles bij elkaar
De moeheid
die niets te maken heeft met slaap,
die overal
en onuitgenodigd
Het gebrek
dat zich zo schrijnend opdringt
in alles
en steeds

Eigenlijk om alles…

De eeuwige liefde
zo ver maar voelbaar
aanwezig
en soms zo losgelaten
Het voorbije
dat nooit meer komt
en dat is goed
maar toch
En die muziek, die stem, piano, fluit

Eigenlijk om alles…

De bomen,
zo zonder enige bescherming
overgeleverd aan,
in overgave
En m’n lief,
ze blijft maar komen
’t zal nooit meer zijn wat het was
m’n hart
de dag
ook deze dag
die doodleuk aanstalten maakt
en weggaat
De jaren
die steeds nadrukkelijker
soms aangenaam, soms dodelijk
er zijn
muziek, stem, piano, fluit
Gewoon alles er omheen

Eigenlijk om alles…