Ik blader door het fotoboek,
vakantiekiekjes van het strand van
Zoutelande en ik zoek
foto’s van mijn zus, die bang is van het zand
Zandkorrels, warm van de zon,
zover als je maar kijken kon
De golven lokten bruisend koel,
het Zoutelandegevoel

Drie weken de eeuwigheid,
in een houten huisje en we
hadden geen besef van tijd
Bladerend krijg ik dat tijdloze gevoel,
duinen aan de horizon
Een broodje kaas dat kraken kon,
dagen die verglijden zonder doel
geven het Zoutelandegevoel

Neem me mee, naar zee, naar zee
De zee is koel, het Zoutelandegevoel

Een boot van zand die niet kon vergaan,
want mijn vader had hem zelf
gebouwd, daar kwamen golven aan
We wisten zeker dat de boot ze zou weerstaan
En als ons schip dan toch verdween,
in de golven, water om ons heen
Voelde de wind zowel warm als koel,
gaf ons het Zoutelandegevoel

Zoveel jaren zijn vergaan,
wie herinnert het zich nog
en kan de zeewind nog verstaan?
De zeewind die zo zachtjes fluistert in je oor
Ze neemt je altijd bij de hand,
aan de vloedlijn van het Zeeuwse strand
Ze geeft je gratis, zacht en koel,
het Zoutelandegevoel

Neem me mee, naar zee, naar zee
De zee is koel, schenkt je het Zoutelandegevoel

Waar is het Zoutelandegevoel?
Ik zoek het Zoutelandegevoel