Duizend dagen zijn verzwolgen
door de vraatzucht van de tijd
Op de piano staat een foto,
ik ruik het stof van eeuwigheid
Ik krijg de smaak van het verlangen
gratis in mijn grote mond
En even is het weer die dag,
die ik toen zo gewoontjes vond

Wist ik toen veel, ach wist ik toen,
ik had nooit losgelaten
Ik zou het nu heel anders doen
en stukken minder praten
Ik zou heel vrolijk en heel zacht,
ik zou mezelf vergeten
Ik zou na duizend dagen nu
elk gebaar nog weten

Ik weet niks meer, ik ben het kwijt,
Hoe klonk je stem, wat zei je?
En toen we zwaaiden aan het eind,
was ik toen nog wel bij je?
Heb ik je handen nog gestreeld,
wat ik vandaag zou doen?
En zat er nog 'ik hou van jou'
in mijn afscheidszoen

Daar sta je bij de blauwe zee,
alsof het zomer was
Je kijkt me aan, zonovergoten
en draagt een winterjas