In een vlaag van heimwee,
neem ik mezelf soms mee
Naar een straat die ik ken,
van lang, lang gelee
Zij was eindeloos lang,
maar ik was daar nooit bang
Ik was er thuis,
want hier stond mijn huis
Waar ik veel heb gespeeld
en me zelden heb verveeld
Het huis was groot,
er was een tuin en een balkon
Op de hoek was een plein,
waar ik altijd wilde zijn
Voetbal,
tot de ondergaande zon

Ik fietste naar school, vanuit die straat,
hard, want ik was laat
Over het spoor heen en dan was ik
al bijna daar
Alles was zo dichtbij
en het hoorde bij mij
Het was mijn buurt
en daar was geen gevaar
We speelden heel de buurt in het rond,
alsof tijd nog niet bestond
Pas als het donker werd
dan was de dag voorbij
En na de thee, versgezet,
ging ik in deze straat naar bed
Het werd stil
in de straat en in mij

En als ik jarig was,
kwam een deel van mijn klas
In de garage werd
mijn verjaardag gevierd
Limonade en taart,
voor cadeautjes was gespaard
en ze hadden de garage versierd
Het was het feest van het jaar
en we lachten met elkaar
En de buurman,
die kwam nog even kijken
Mijn vader hees voor mij de vlag,
zodat de hele straat het zag
De hele straat wist,
dit is mijn dag

Vanuit die straat ging ik naar haar,
heel verlegen, elf jaar
Ze was mooi en ze bloosde,
als ze mij daar zag staan
Geen meisje was zo zacht als zij
en ze lachte altijd blij
als ik haar haalde,
om naar school toe te gaan
Ik bracht haar hand in hand weer thuis
en daarna fietste ik naar huis
Door mijn haren
wapperde geluk
De straat zei nooit, dit gaat voorbij,
want de straat die hield van mij
Nee, mijn straat
kneep iets moois niet stuk

Soms kom ik terug in mijn straat,
maar ik weet ik ben te laat
Want ook hier is de tijd
verder gegaan
Ik ken de mensen niet meer
en er is teveel verkeer
En in ons huis
zie ik een vreemde staan
Ik was te lang te ver van huis,
ach ik ben hier niet meer thuis
En de straat,
ze ligt daar zonder weemoed
Ze heeft mijn sporen uitgewist,
ik geloof niet dat ze mij mist
Het is mijn straat niet meer
voorgoed